"You live your life as if it's real..."

Aan sommige dingen raak je nooit gewend. Je wordt wakker, en je kunt nauwelijks begrijpen waar je bent. Flarden van een droom zweven door je hoofd. Je hebt het gevoel dat er iets goeds onder handbereik was, maar het is je door je vingers geglipt. Dus begin je met je dagelijkse bezigheden, en de herinnering vervaagt.

Je moet denken aan wat Leonard Cohen ooit zong: “You live your life as if it’s real.” En je weet dat dat ook voor jou geldt, je leven komt je hoogstens bekend voor, maar echt-echt is het niet.

De onwerkelijkheid is het ergst als je aan liefde denkt. Het voelt alsof de demoon van de liefde zich ergens verborgen houdt, maar nooit op de plaatsen waar je zoekt. En dus luister je naar Crosby, Stills, Nash and Young, die zongen: “If you can’t be with the one you love, love the one you’re with.” Want dat is goed advies. Het betekent alleen wel dat je het gevoel hebt dat je nooit bij degene bent waar je eigenlijk bij zou willen zijn, en dat je dat ook nooit geweest bent.

Als je door de stad loopt, lijkt het soms alsof de echte wereld zich alleen in je innerlijk afspeelt, in de buitenwereld zijn er alleen maar betekenisloze gebouwen en gebeurtenissen. Het leven in de stad is als het soort dromen waar je iedere ochtend uit ontwaakt, je weet nooit helemaal zeker waar je bent.

Waar je naar verlangt, is het gevoel dat je verbonden met het volle leven. Dat is wat je dromen je proberen te vertellen. Met je ogen gesloten, gaat er een nieuwe wereld voor je open. Je kunt het bijna voelen, iets dat echter is dan deze wereld vol mensen en dingen. Wij zijn de erfgenamen van de mensen die nu zijn verdwenen, we hebben ze nooit gekend, maar we hebben de erfenis aanvaard zonder verder onderzoek te doen. Niet zo slim.

Je moet de wereld intrekken en er een onderdeel van zijn, en je kunt alleen een onderdeel van de wereld zijn als je de Liefde toestaat om jou in haar greep te nemen en zich te laten zien met behulp van jouw lichaam. Zonder de verbinding met de Liefde, ben je voor eeuwig verloren in dit onwerkelijke leven. De maatschappij biedt zo weinig dat werkelijk waarde heeft, is het vreemd dat zoveel mensen het gevoel hebben dat het leven zinloos is? Er zijn zoveel manieren om te zijn, er zijn zoveel gevoelens die door je heen razen, dat het nogal logisch lijkt dat je deze maatschappij en zijn beperkingen wil ontstijgen.

Er is een voortdurend bombardement van beelden en slagzinnen. Je krijgt telkens weer te horen dat je geluk moet kopen en dat je recht hebt op welvaart. Maar wat nou als je toegeeft dat wat je vooral wilt, is dat je iemand kunt beminnen en dat er iemand is die van jou houdt? Wat nou, als je toegeeft dat je misleid bent door het consumenten-paradijs? Wat zou er gebeuren als je beseft dat waar je werkelijk naar verlangt een wereld is waarin Goden bestaan die zich iets van je aantrekken?

Als je je ogen sluit, voel je hoe de liefde door je heen stroomt. Je bent verbonden met een wereld die onzichtbaar is maar die toch ook volkomen levend is. Buiten heersen Chaos en Onrust, er is overal lawaai en angst, maar in je innerlijk leeft iets waarvan je weet dat het jou niet nodig heeft. Is dat je ziel? Het leeft en het zal blijven leven. Je zult dit lichaam achterlaten, wat jammer is, maar nou toch ook weer niet zo héél jammer, want het werd al behoorlijk rafelig. Maar het leven gaat door.

Het Eeuwige Hart. Dat is wat je voelt. De verbinding met de goden, of met die ene god, weet ik veel.

Aan alle kanten worden we omringd door waanzin. Leonard Cohen had gelijk toen hij zong: “Je leidt je leven alsof het echt is”. Dit leven is niet echt. Deze wereld kan niet alles zijn wat er is en je zit niet vast aan dit halve leven. Er is een grotere werkelijkheid. Je kunt zien dat de liefde die je zoekt altijd precies is waar je je blik op richt.

Wees niet bang om in een grotere werkelijkheid te geloven. Het Universum bestaat, dat is zeker, en jij bent hier in dat Universum en dus ben je zelf het Universum. Of in ieder geval een deel ervan. We zijn allemaal delen van een gefragmenteerde wereld, we zijn splinters temidden van splinters, en al die splinters samen vormen een eenheid. Het Universum is een samengestelde godheid, met de gevoelens van iedereen, het is de Eenheid.

Je kunt je menselijke zwakte niet overwinnen, maar je kunt wel een andere manier vinden om die zwakte te voelen. De Eenheid is versplinterd maar wil weer een geheel zijn. Als je dat eenmaal ziet, dan zie je dat jij ook versplinterd bent en weer heel zal worden. Je gaat niet dood, je verandert alleen maar van vorm. Je bent niets en je wordt alles.