Ik wilde een podcast maken over ‘Het Schone en het Goede’. Ik was aan het schrijven, en ik was niet ontevreden. Ik dacht, ‘Goed bezig! Laat het ze maar weten!’ - maar toen stond het Schone plotseling voor me, en ik besefte dat ik niets wist. Ik ben niets. Dat wil zeggen, alleen door de verbinding krijg ik vorm; zonder verbinding ben ik niet meer dan lucht tussen de dingen. Ik stopte met schrijven.

Ik legde een hand op haar rug en voelde de wereld. Het binnenste van de wereld. De stilte en de schoonheid. Het verlangen en de liefde, de zoektocht door de raadselen, de zee van het onbekende en de oceaan van het begin.

We stapten in een boot, een kleine roeiboot, de stroom voerde hem mee. Het water vloeide, ik herinner me geen temperatuur, alleen de beweging. De chaos kwam tot stilstand en de geluiden van de wereld gingen hun eigen weg. Favoriete zangers spraken in vreemde talen, hun woorden even licht en opgewekt als onbegrijpelijk.

En het duurde even, maar uiteindelijk snapte ik dat ‘Het Schone en het Goede’ alleen kan bestaan òmdat ik niets ben; en omdat zij alles zijn. Ik ben lucht tussen de dingen, ik maak zichtbaar wat verbonden is. Die podcast, die komt nog wel; wanneer het tijd is.