Het mysterie in de wereld leeft dwars door alles heen. ’s Nachts voel je hoe je wordt omringd. Verbonden zijn met het mysterie betekent dat je niet meer iemand anders hoeft te zijn.

Alles wat echt is, is onzichtbaar. De huizen, de bomen, de mensen, die zijn er allemaal wel, maar ze zijn niet echt. Ik ben ook niet echt. Ik ben gewoon een ding, iets in het hier en nu, en over een tijdje ben ik weer weg.

Het drama is niet zo dramatisch. Wat er hier is, kan er maar even zijn, daarna moet het van vorm veranderen. De onvastheid gaat eeuwig door. Die constante verandering is een vloek en een troost. Het zal misschien ooit ophouden, maar dat zullen wij niet meer meemaken. Dan tref je jezelf slapend aan in een veld in een vreemd land, dromend dat je droomt dat je daar slaapt. Slaap is een manier om aan de angst te ontsnappen, dat weet je. In plaats van ontsnappen, zou je ook weg kunnen zakken in de kennis waarvan je weet dat die er evengoed is. De kennis die voorbij de woorden ligt.

Het drama bestaat uit de ongelofelijke hoeveelheid rotzooi die je aan alle kanten omringt. Je hunkert naar verandering en het enige dat je krijgt is de verzekering dat er nooit iets zal veranderen en dat we binnenkort met z’n allen tot aan onze collectieve nek zullen worden begraven in een zee van plastic. Genoeg reden om gek te worden, maar dat zal de gekte rondom niet laten veranderen in iets redelijkers. Gekte is geen troost.

“Love is going to lift you up,” zingen ze. En zo is het. We moeten niet cynisch worden, want cynisme is een teken van zwakheid. Je bent niet zwak, en dat is de Liefde ook niet. Liefde is een kracht, ze is de enige kracht die alle gevoelens met elkaar verbindt. Ze zal je bij de hand nemen en je meeslepen op je pad. Ze zal met je meevliegen terwijl je rent en ze zal je aanmoedigen. De Liefde zal achter je staan terwijl je op de plaats rent.

Liefde is geen gevoel. Dat is een populaire vergissing. Jij bent niet degene die bemint, je geeft alleen maar vorm aan wat al bestaat. Laten we er bijvoorbeeld eens vanuit gaan dat je iets voelt, en laten we dat ‘iets’ dan maar Liefde noemen. Dus jij voelt iets, laten we het desondanks zo omschrijven. Goed, of niet-zo-goed. Chaotische impulsen zouden er ook nog weleens kunnen zijn, en terwijl je ploetert, worden je handelingen steeds willekeuriger. Je begint gedichten te schrijven, je componeert een liedje. Je schrijft een boek vol met zoete verlangens en overlopend van koortsige wensen. Je bent liefhebbend. Je voelt hoe de Liefde door je heen trekt, je denkt dat jij het zelf bent. Maar de Liefde kijkt toe. Ze glimlacht. Ze ziet hoe je je goede werken onder je arm neemt en de wereld intrekt.

Het mysterie is de Liefde die je omarmt.